Eerste ontmoeting met Colombia

Na de al vele gebeurtenissen die ik hier tijdens mijn verblijf in Colombia mee maak en de vele berichten van vrienden die vragen hoe het gaat, besluit ik om mijn verhalen hier te posten voor ieder die mij interessant genoeg vindt om mijn belevingen in dit toch wel bijzondere land te volgen. Hierbij dus mijn eerste reisverslag, enjoy my adventure at Colombia!

Maandag 17 augustus, de dag waarin ik tijden naartoe heb kunnen leven en niet kon wachten om te vertrekken. Nader de tijd dichterbij kwam, was het moeilijk te realiseren dat ik een paar dagen later in een compleet andere wereld zou bevinden, ver weg van alles wat mij lief is. De BradeLierse feestweek bracht wel een uitstekende mogelijkheid met zich mee om iedereen nog even te zien en afscheid te kunnen nemen. Toch is het altijd vreemd om uiteindelijk weg te lopen van zowel mijn vader en zeker van Anouk richting het vliegveld welke mij naar het vliegveld brachten. Vanaf dat moment weet je: Het avontuur gaat beginnen!
Mijn vlucht van Amsterdam naar Panama City is goed verlopen met naast mij een Zuid-Amerikaan die amper Engels sprak en gelijk zijn muziek in zijn oortjes aanzette. Prima, dan toch geen gesprek. Weinig kunnen slapen, maar alle techniek tegenwoordig in zo’n vliegtuig zorgt wel voor de nodige vermaak. Wat volgde was een overstap van Panama City naar Bogota, mijn thuishaven voor de komende vier maanden. Ik landde op een groter vliegveld dan ik voor ogen had, maar eenmaal bij de gates verbaasde ik mij al over de verscheidenheid die rondliep, de chaos in het structuur van het vliegveld en het gebrekkig Engels dat iedereen hier spreekt. Blijkbaar mag iedereen per groep naar binnen bij het boarden. Tot op de dag van vandaag geen enkel benul hoe deze groepen zijn opgebouwd, maar na een moeizaam gesprek kwam ik erachter dat ik als groep vijf (‘cinco’, een van de weinige woorden die ik uit zijn verhaal kon opmaken) naar binnen mocht. Bevestigd maar weer dat ik in een compleet andere wereld terecht ben gekomen en totaal uit mijn comfort zone ben getreden. De vlucht naar Bogota was in zijn geheel een Spaanse vlucht en laat het nou net zo zijn dat iedereen die Colombia inkomt een declaratieformulier moet invullen als je daar blijft. Totaal verrast moest ik tijdens mijn vlucht alles invullen zonder de hulp in te kunnen roepen van het magische web. Wonder boven wonder zat er twee stoelen verder, aan het gangpad, een Colombiaanse advocaat welke in Spanje op school heeft gezeten en in Australië gewerkt heeft welke dus naar mijn idee de enige was die goed uit de voeten kwam in de Engelse taal. Vlak voor de landing dus snel met hulp van Juan Corre de advocaat alles in kunnen vullen. Achteraf was het een makkie aangezien ik toch zo min mogelijk van waarde het land in wilde nemen. Dit was mijn eerste kennismaking met de vriendelijkheid en gastvrijheid van dit land. Samen met zijn vriendin heeft hij mij door de douane geloodst wat zeer streng en goed beveiligd is. Bovendien hebben we nummers uit kunnen wisselen zodat hij mij tijdens mijn verblijf ook de stad kan laten zien en bovenal kunnen stappen in het bruisende nachtleven van Bogota.

Eenmaal na de douane zou ik opgewacht worden door een Nederlandse collega, Jan Willem genaamd, welke ik nooit gezien of gesproken heb op een paar mailtjes na. Tussen alle Colombiaanse mannen verscheen een hoofd dat er te Nederlands uitzag en mij ook gelijk aansprak aangezien ik mijn met lengte tussen alle kleine Colombianen nogal opval neem ik aan. Dit was even na zes uur in de avond terwijl het buiten al totaal donker was. Vervolgens gebracht naar mijn appartement waarbij mij het volgende opviel van dit land: het verkeer. Wat een totale chaos is dit! Het liefst rijden ze op 3 baan wegen met zijn vijven naast elkaar. En dan als er een klein gaatje valt schiet er wel een motor tussendoor. En dan was dit nog ’s avonds. Moet je nagaan hoe het in de spits is. Ik heb me dan ook laten vertellen dat er in de spits bepaalde restricties zijn waarbij om de dag alleen de auto’s met een even nummer als laatste in hun kenteken tijdens de ochtend en avond spits mogen rijden en de andere dag de auto’s met een oneven nummer. Niet voor te stellen in Nederland waar alles zo gestructureerd en soepel verloopt op een enkele file na. En mijn geluk was nog niet op deze reis, mijn hotel welke veel te groot is voor mij alleen was in een rustige wijk gelegen, op 20 minuutjes afstand lopen van het kantoor en biedt een prima uitzicht wat met in de skyline een groot overgangskruispunt waar dag en nacht politie en ambulance sirenes overheen razen. Achja, als dat alles is, ook dit wendt wel weer.
De volgende dag werd ik alweer vroeg wakker uit mezelf vanwege de heerlijke jetlag. Deze dag heeft Jan Willem mij de belangrijkste dingen laten zien in de buurt van mijn appartement. Banken waar ik kan pinnen, de gezellige kroegen, dichtstbijzijnde supermarkt en niet te vergeten: het kantoor. Want ja, daarvoor ben ik naar Colombia gekomen. Deze werkdruk wordt wel meteen de tweede dag ontnomen aangezien ik gelijk mag aanschuiven met een afscheidslunch van een Spaanse college welke jarenlang gewerkt heeft bij het bedrijf en nu oud genoeg is om te roesten. Met alle collega’s dus, welgeteld met zijn zevenen zaten we aan tafel, naar een gezellig restaurantje / wijn bar gegaan waar de rode wijn dan ook rijkelijk gevloeid heeft. Een goede manier om je nieuwe collega’s te ontmoeten naar mijn mening. En daarbij komen ook nog toevallig alle ‘werktripjes’ bij die mij meer van de wereld laten zien, zeggende vanuit een opstijgend vliegtuig vanuit Medellín. (FOTO) Maar nu kijken we al vooruit op de zaken.

Vanaf woensdag 19 augustus begint dan toch echt het werk op kantoor voor mij. Bestaande uit veel praten met collega’s, uitleggen wat ik precies kom doen en een begin maken aan mijn opdracht die voornamelijk bestaat uit een marketing onderzoek voor een nader te bepalen ras en variëteit, maar ook enkele praktische aspecten op het gebied van proces verbeteren, efficiëntie doorvoeren en ondersteuning bieden bij een naderde beurs, genaamd ProFlora. Wat bovendien groots aangepakt gaat worden dit jaar door het bedrijf aangezien ze de organisatie een nieuwe overkoepelende naam hebben gegeven.
Twee dagen later was het alweer weekend, maar geen weekend om gek te doen door tot laat rond te spoken in het holst van de nacht. Zondag ochtend zou ik namelijk al om zes uur ’s ochtends opgehaald worden om een paar dagen door te brengen in Medellín. Toch nog even de Irish pub ingedoken vanaf vier uur in de middag om mogelijk nog nieuwe vrienden te maken. Dit eindigde echter in een middag / avond aan de bar hangen en op zijn Hollands lekker biertjes achterover tikken. Ook niet vervelend als je het mij vraagt.

Zoals gezegd de volgende dag opgehaald om 6 uur in de morgen door Juan Camillo, evenals een collega. (Ze heten hier trouwens allemaal Juan, Ivan of Rodrigo van hun eerste voornaam) Vanuit Bogota zijn we naar Medellín gevlogen wat velen maler mooier is qua natuur, weer en vrouwen. (kijken mag) Eerst met een gehuurde auto naar het hotel gereden wat precies vijf minuten was en vervolgens op de farm geholpen waar het kon en verder lekker in het zonnetje gelegen. Terug aangekomen in het hotel even kamers geïnspecteerd en zo snel mogelijk mijn zwembroek aangetrokken om in de laatste zonnestralen van die dag nog een paar baantjes te trekken met het idee dat er de rest van de week toch geen tijd voor zou zijn.

De volgende dag, maandag, een nieuwe week, nieuwe ontdekkingen zullen we maar zeggen. Deze eerste paar dagen beloven alvast veel goeds. Weer was schitterend, de weg naar de showkas was prachtig om af te leggen vanwege alle kronkelweggetjes tussen de bergen en smalle straatjes in de dorpen. Veel lokaal volk om naar te kijken en er gaat niks boven het kijken naar de mensen. Aangekomen bij de showkas iets voorbij Rionegro wat een half uur rijden was van het hotel een rondleiding gekregen tussen alle chrysanten voordat alle klanten kwamen. Deze week stonden er namelijk ook de opendagen gepland voor de chrysanten en daarom een mooie kans voor mij om meer te zien over hoe alles eraan toe gaat. Daarnaast was mijn directe stagebegeleider hier ook aanwezig die normaal gesproken in Miami woont en anders wel veel op reis is in het buitenland. Deze dagen heb ik verder veel met Alejandra gewerkt, een jonge meid die de planning, orderverwerking en de productie van de moederplanten regelt. Hier wordt echter momenteel niet efficiënt gewerkt, vandaar dat ik hier verandering in moest brengen. En uiteraard elke avond uit eten met verscheidene klanten. Zo zat ik afgelopen dinsdag aan tafel met een eigenaar van een chrysantentuin aan tafel die onderdeel is van een grotere onderneming, zie het als franchiseondernemer. De overkoepelende organisatie bestaat echter uit 600 hectare planten onder kap. Dat betekend dat de totale oppervlakte nog een enkele honderd hectare groter is, zonder het braak liggende land meegerekend. Totaal werken hier dan ook ruim 14 500 mensen alleen al op het land. Waar hebben wij het thuis dan over met onze 4,5 hectare… Vergelijken het dan wel met de zowel de grootste chrysanten- en rozenkweker van de wereld. En daar zit je dan als nederige student een beetje uit beleefdheid mee te lachen terwijl je amper verstaat waar het over gaat. Drang om Spaans te leren wordt wel steeds groter. Klinkt alleen al gaaf en is een groot voordeel als je het spreekt.

Vandaag helaas al weer terug gevlogen aangezien mijn vliegtuig vertrok. Had graag langer willen blijven in Rionegro vanwege al het moois dat het te bieden heeft. Heb tegen Alejandra beloofd dat het niet de laatste keer was dat ik in Rionegro ben geweest. De tijd zal het leren. Contrast is wel erg groot als je ziet met wat voor omgeving ik opstijg en in wat voor stad ik neerstrijk een half uurtje later. En vervolgens weer midden in de spits naar mijn appartement moet dat bijna 10 kilometer van het vliegveld ligt. Echter wel 10 kilometer file rijden in een taxi die of zonder koppeling rijdt of de koppeling stond standaard op standje tandenpoetsen. Wat een herrie kwam er uit die bak. En bovendien het raam wagenwijd openzette voor ‘frisse lucht’. Snap waarom er veel mensen met een lap stof voor hun mond door het verkeer lopen of fietsen. Je begint er spontaan van te tranen en hoesten. Heerlijk om weer terug te zijn…*kuch kuch*

Al met al, met mij gaat het onwijs goed! Veel nieuwe ervaringen opdoen hier de komende tijd, Spaans leren wat binnenkort hopelijk beter gaat aangezien ik voor lessen aan het zoeken ben en cultuur snuiven en dan bedoel ik niet dat witte poeder waar iedereen aan denkt als ik zeg Colombia. Oja, wat betreft de vooroordelen wat betreft Colombia, niks van waar! Alleen maar positieve indrukken gemaakt op mij, behalve dan hoogstens het leger en alle bewakers die je overal tegenkomt met grote zware wapens. Maar dat is voor ieders veiligheid. Ik zal beloven dat het volgende keer wat korter zal zijn, maar er is over dit land zoveel te vertellen. Gaat ook vanzelf als je dit schrijft in het vliegtuig kijkend over de groene bergen en onder het genot van Spaanse muziek op de achtergrond.

Hasta luego!!